Laatste verslag van de camperreis

zaterdagavond 27 juni 2015

Vanmiddag 2 mijlen langs een kolentrein gereden. Die kolen komen uit Wyoming. En waar ze naar toe gaan wordt mij niet verteld. Treinen zijn voor bulkvervoer. Particulieren reizen niet zo veel met de trein.

Als de camper dinsdag a.s. ingeleverd wordt slapen wij nog een nacht in Denver. Dinsdag vliegen wij naar New York en nemen afscheid van Ien en Emile., Remko belt ( ha, dat kan nu weer, wij hebben verbinding) hij zal ons op komen halen aan de luchthaven om naar Long Island te rijden. Twee uren heen , twee uren terug, voor hem geen probleem. Leuk en hij doet het met plezier. Op Long Island blijven we nog een dag of vijf lekker samen kneuteren. Zwemmen in zee,( dat is iets anders dan de indoor pool hier)  Spelletjes doen. BBQen. en niksen.

Maar ik loop vooruit. Nu is het zondagochtend in Alliance veel industrie, toch een aardig stadje. Onze RV-plek is vlak bij een treinrangeerplaats.De hele nacht reden de treinen af en aan. Eindeloze treinen. Bij de overweg wordt er veel en lang gefloten. Het geluid draagt ver in de nacht. Op het wegebbende geluid slaap ik steeds weer in.

Om acht uur ontbijt. De zon schijnt volop. Ik haal mijn badpak van een boomtak. Van waslijnen hebben ze hier nog nooit gehoord. Alle was gaat in de droger.

Gisteravond hebben wij met z’n vieren een beetje teruggeblikt op de afgelopen vier weken.   Wij hebben bijna 3000 mijlen afgelegd. Soms waren de dagen vol, zodat wij hier en daar een dag ingevoegd hebben die wij dan elders moesten schrappen. Zo bleven wij o.a een nacht langer bij Devels Tower. (prima dag). Het plan om via de Badlands terug te rijden is dus geschrapt.  Wel nemen wij royaal de tijd voor de terugreis, omdat aan het inleveren stipte regels verbonden zijn. Leveren wij dinsdag na 11 uur in, dan hebben wij een dikke boete.

Reizen met z’n vieren vergt  een beetje suplesse. Ien en Emile zijn heel precies, maar kunnen onderweg ook de dingen nemen zoals ze komen. Wij hebben elkaar hier en daar een beetje geholpen en samen genoten. Fijn dat wij dit zo konden doen, dat was dus genieten x 2. 

Zondag 28 juni 2015

Vandaag rijden wij vrijwel onafgebroken langs het spoortraject. Onderweg stoppen wij in Sydney. Vrijwel alle zaken zijn gesloten. Saai dus. Een man op straat vertelt ons over de munitieindustrie ( materiaal voor de 2e wereldoorlog). In grote heuvels die er vanuit vliegtuigen uitzagen als hooibergen werd gewerkt. Hij wijst ons ook de weg naar een oud kerkhof waar misdadigers werden veroordeeld en ook opgehangen. Na drie keer vragen kunnen wij deze plek nog niet vinden. Kaart lezen ho…. maar en ook rechts en links zijn moeilijke begrippen. ( misschien ook wel voor ons).

Nu op weg naar Sidney en passeren de grens van Nebraska en komen weer in Colorado. Politie vraagt naar onze papieren. Wij hebben geen kentekenplaat maar een papiertje op de voorruit. Merkwaardig maar dit is genoeg. Wij kunnen verder. Kleine stad. Toch moeten wij drie keer naar de camping vragen. Geen bordje te bekennen. Wij vinden de campground. Betalen en willen op onze plek gaan staan. Hier is alles slordig en vies. Wij vragen ons geld terug en rijden nog 30 mijlen door. Ik geef mijzelf en de andere drie een schouderklopje. We zijn niet te deuken. Het is heel erg warm en dan bereiken wij Brush en draaien een soort parkeerterrein bij een prachtig sportcomplex op. De politie volgt ons.  Emile wordt aangesproken door een agente. “U heeft een stopsein genegeerd”.  Henk wil er zich mee bemoeien, maar wordt gesommeerd om terug in de camper te gaan. Zij voelt zich natuurlijk belaagd. Wij wachten en moeten ook onze papieren laten zien. Het loopt goed af. Geen bon.

Wij eten de restjes op en ook dat smaakt nog heerlijk. 

20.00u het koelt af, heel aangenaam.

Maandag 29 juni 2015

De laatste rit van ca 70 mijlen. Wij rijden over lange onafzienbare wegen van Sidney naar Strasburg.( tot 20 mijlen ten oosten van Denver). Dit is het gewone America. Eindeloze graan- en maisvelden. In Woodrow stoppen wij voor het postkantoor annex winkel. Drie huizen en een graansilo. Meer is het niet.

De laatste afslag heet “Last Change”. Het is dan ook niet meer dan een afslag. Morgen naar de drukke bewoonde wereld. Marty Robbins kweelt een liedje over zijn heimwee naar the little green valley. Wij hebben er van genoten.