Brooklyn
1 juni 2015 - Denver, Colorado, Verenigde Staten
Brooklyn
Vrijdagmorgen zit ik op het balkon in Butlerstreet gewoon te genieten van de (nog) niet te warme dag. De mussen sjilpen en kwetteren en af en toe springt er een grauwe eekhoorn van boom tot boom. De schoolbus stopt voor de deur om de buurkinderen mee te nemen naar een school niet hier in de buurt. De bus wacht rustig een paar minuten totdat de kinderen verschijnen. Alles gaat traag.
Op zaterdagmiddag, een stevig uur in de auto. Wij gaan met Bijou (11) en nog een vriendinnetje en haar moeder naar een klein Lacross-tournooitje.* Deze moeder gaat mee, omdat zij haar dochter wil zien spelen, maar ook omdat je de verantwoording voor je kind niet zomaar aan een ander overlaat.
(Dat waren wij vroeger bij een hockeytournooitje wel anders gewend)
Ouders gedragen zich hier af en toe alsof de kinderbescherming bij enige twijfel over de opvoeding direct zal ingrijpen.
Ouders mogen hun kinderen tot ( ik dacht 14 jaar) niet zonder begeleiding over straat laten gaan.
Dat is de wet. Je kunt zomaar uit de ouderlijke macht ontzet worden.
(In de NRC van een paar weken geleden schreef Pia de Jong hier ook een mooi verhaal over).
Als wij op het wedstrijdterrein komen zien wij hoe gedicipilneerd al die kinderen zijn.
Wij ( Henk en ik) vinden dat knap overdreven.
Maar al die meisjes genieten en zijn ook aardig voor elkaar.
Zondag op de uiterste punt van Brooklyn ( Redhook) aan de waterkant in een hip krabrestaurant allemaal lekkere superverse visgerechtjes gegeten. Ja, onze kinderen weten wel wat lekker is.
Deze wijk was een voormalig florerend havenkwartier. Nu worden de prachtige pakhuizen verbouwd en komen er nieuwe bedrijven. Een giga supermarkt Fairway zit in zo’n pakhuis. Ikea heeft er zijn eigen lelijke doos naast gebouwd. Deze twee giganten trekken weer veel andere ondernemers aan. Een jaar of drie geleden bij de grote overstroming stond dit gebied helemaal onder water. Fairway was 9 maanden buiten bedrijf. En een aantal kleine ondernemers gingen van ellende failliet.
In het crabrestaurant zijn wij wel zo’n beetje de opa en oma van het hele gezelschap. Hier komen allemaal jonge mensen, met en zonder kinderen.
Hip, overwegend slank en snel.
Bij aankomst op de luchthaven in Denver bestellen wij een rozijnenbroodje en koffie. De bediende vraagt nog tweemaal of dit echt wel alles is.
Fijftig procent van de mensen die ons tafeltje passeren zijn minstens 1.90 lang en ook in de breedte zijn ze royaal. Dit is een opvallend verschil met de mensen in New York en omgeving.
Lacross (oorspronkelijk Canadees) is een soort hockey met een stok met een vangnetje eraan.
De volgende keer zullen wij vanuit de camper verslag. Ik zal mijn best doen om de verhalen niet te lang te maken.
Ik kom net terug van mijn leesclub.
We bespraken het boek "het eigen lot" van de Japanse schrijver Oë. Hoe een jonge man reageert op de geboorte van zijn gehandicapte zoontje. Hij heeft het er 'moeilijk' mee, maar krijgt het toch voor elkaar de baby te accepteren zoals hij is. Zware kost. De schrijver heeft het zelf meegemaakt. Hij kreeg een zwaar autistisch zoontje dat nu een gevierd componist/pianist is.
Morgen met Kees naar de cardioloog...controle. Kees wil goedgekeurd op vakantie! Gaat wel lukken denk ik zo.
Het is hier nogal koud en winderig. Sokken en truien aan.
De keukenman komt nog wat kleine oneffenheidjes gladstrijken deze week.
Woensdag ga ik naar de kapper, een kort vakantiekoppie laten knippen. Kees z'n haar is al gemillimeterd. Hij ziet er goed uit.
Kleinkinderen zijn aan tentamens bezig. Laatste ronde en herkansingen. Ze werken hard om het eerste jaar te halen. Tegenwoordig is dat streng geregeld.
De roos Lisan die we ooit van jullie kregen doet het dit jaar fantastisch. Soms is het jammer om in deze tijd op vakantie te gaan. Maar de Franse terrasjes en treintjes lonken!
Een goede voortzetting van de vakantie!
Groeten uit Hoek voor jullie vieren.
Groet en tot het volgende blog. Jeanne