on the road 2

On the road 2       28 mei 2015

Vlieg er eens uit.

Dat klinkt licht en onbezorgd. Onbezorgd dat wel, maar licht niet echt. Er gelden twee regels voor wie op reis gaat.  1 Alles wat je thuis laat is meegenomen.  2 Beter mee verlegen dan om verlegen. Wij mogen ieder 20 kg meenemen en daar komen wij aardig bij in de buurt. Twee grote stuks bagage en ieder een rugzakje. Regel 2 is dus aardig van toepassing.

Als wij na een gezamenlijk “bakkie” op de luchthaven afscheid genomen hebben van Ien en Emile dan nemen wij de airtrein naar Newark Liberty-airportstation. Daarna de trein naar Pennstation Manhattan ( enorm station waar Hoogcatharijnen in Utrecht bij in het niet valt). Hier lopen wij twee blokken en dan de F-train tot vlakbij het huis van Remko in Brooklyn.

Dit gedeelte van de reis was een ideetje van man (Henk)  maar dit doen wij dus niet meer. Veel te spartaans. Volgende keer gaan wij van deur tot deur met een taxi. Comfort mag ook wat kosten.

Ondertussen hadden wij al aardig kennis gemaakt met taferelen uit de grote stad.

In de trein naar de stad zit tegenover ons een onverzorgde vrouw van iets meer dan middelbare leeftijd. Zij draagt een openhangende bloes en daaronder een stukje textiel  die haar blote borsten schier bedekt. Bij iedere beweging wokkelt haar mollige voorkant onbevangen heen en weer.

De vrouw zingt zachtjes een liedje en scharrelt in een aantal plastic zakken. Dan komt er een heupfles rum tevoorschijn die zij voor de helft leeg klokt. Uit de plastic zak lekt vocht. Water, rum of iets anders. Er verschijnt een plasje op de grond Als de trein stopt verzamelt zij op haar gemakje haar plasticzakken en pakt nog een reiskoffer uit het rek. Voor zij uitstapt dept zij met een grote prop papier de plas op de vloer op.

In Pennstation zoeken wij even naar de juiste uitgang. Henk vraagt een mevrouw naar de 34ste straat. Zij is bijzonder vriendelijk en wil ons begeleiden. Kom maar, kom maar.  Op straat bedanken wij haar vriendelijk. Daarnaast wil zij graag   20,— dollar van ons innen. Na ons duidelijke nee is zij als sneeuw voor de zon verdwenen.

Lekker bijgepraat met Remko en Bobi en zwalkend van inspanningen en de slaap het toch nog volgehouden tot 21.00u ( dit zou dus 3 uur ’s-nachts nederlandse tijd zijn)

Wij zaten vanmorgen in de theaterzaal van Bijou’s school. Zij deed mee aan een dansvoorstelling. Bijou vond het leuk dat wij naar haar kwamen kijken. En wij zaten daar met nog een aantal ouders en grootouders trots te wezen.

Daarna een boodschap gedaan bij AAA de amerikaanse ANWB. Wegenkaarten gehaald van alle staten waar wij over een paar dagen doorreizen. Het is behoorlijk warm ( ca 30 gr).

De rest van de middag in het nieuwe Whitney-museum doorgebracht. Amerikaanse kunst van de hele 20e eeuw. Mooie expositie. Prachtig nieuw gebouw van Renzo Piano ligt aan Ganzevoort ( klinkt nog lekker nederlands) dit is een gebied vlak aan de Hudson waar vroeger de vleesaanvoer en distributie gevestigd was. Toen wij hier 12 jaar geleden kwamen was de wijk nog grotendeels in verval. De pakhuizen en de laadstations aan de keienbestrating was zo het ligubere decor voor een thriller.

De keienbestrating is er nog steeds . Nu zijn er in deze wijk galeries, en hippe winkels en restaurants gevestigd. Eetzaken met terrassen waar je met een bordje rucolasalade met twee kwarteleitjes uren blijft zitten om, ja om gezien te worden.

In het spitsuur terug getreind in een bom-bomvolle trein met allemaal nette mensen.